ludificatus
ludificatus (Latein)
Substantiv, m
| Kasus | Singular | Plural |
|---|---|---|
| Nominativ | lūdificātus | — |
| Genitiv | lūdificātūs | — |
| Dativ | lūdificātuī | — |
| Akkusativ | lūdificātum | — |
| Vokativ | lūdificātus | — |
| Ablativ | lūdificātū | — |
Worttrennung:
- lu·di·fi·ca·tus, Genitiv: lu·di·fi·ca·tus
Bedeutungen:
- [1] Vorgang, jemanden zum Gespött zu machen; Verspottung
Herkunft:
Sinnverwandte Wörter:
- [1] ludibrium
Beispiele:
- [1] „Si ego minam non ultus fuero probe quam lenoni dedi, / tum profecto me sibi habento scurrae ludificatui.“ (Plaut. Poen. 1280–1281)[2]
Übersetzungen
[1] Vorgang, jemanden zum Gespött zu machen
Referenzen und weiterführende Informationen:
- [1] Karl Ernst Georges: Ausführliches lateinisch-deutsches Handwörterbuch. 8. Auflage. Hannover 1913 (Nachdruck Darmstadt 1998): „ludificatus“ (Zeno.org), Band 2, Spalte 719.
- [1] PONS Latein-Deutsch, Stichwort: „ludificatus“
- [1] P. G. W. Glare: Oxford Latin Dictionary. 2. Auflage. Volume 1: A–L, Oxford University Press, Oxford 2012, ISBN 978-0-19-958031-6, „ludificatus“ Seite 1153.
- [1] Thesaurus Linguae Latinae. Editus iussu et auctoritate consilii ab academiis societatibusque diversarum nationum electi. 7. Band, 1. Teil I – Intervulsus, Teubner, Leipzig 1932–1964, ISBN 3-322-00000-1, „ludificatus“ Spalte 1766.
Quellen:
- ↑ P. G. W. Glare: Oxford Latin Dictionary. 2. Auflage. Volume 1: A–L, Oxford University Press, Oxford 2012, ISBN 978-0-19-958031-6, „ludificatus“ Seite 1153.
- ↑ Titus Maccius Plautus: Comoediae. recognovit brevique adnotatione critica instruxit W. M. Lindsay. Nachdruck der 1. Auflage. Tomus II: Miles Gloriosus, Mostellaria, Persa, Poenulus, Pseudolus, Rudens, Stichus, Trinummus, Truculentus, Vidularia, Fragmenta, Oxford 1936 (Scriptorum Classicorum Bibliotheca Oxoniensis, Digitalisat).
Dieser Artikel wurde von Wiktionary herausgegeben. Der Text ist als Creative Commons - Attribution - Sharealike lizenziert. Möglicherweise können weitere Bestimmungen für Mediendateien gelten.